به گزارش سرویس دینی جام نیـوز، حجت الاسلام عباس رمضانعلی زاده، از کارشناسان مهدوی درباره ارتباط ماه رجب با امام زمان (عج) اظهار کرد: ما در مفاتیح سه دعا داریم که خواندن آنها در ماه رجب وارد شده است و اتفاقا این سه دعا از ناحیه امام عصر (عج) به دست ما رسیده است.

 وی افزود: یکی از این دعاها، توقیعی است که نائب خاص امام، «محمد بن عثمان بن سعید» از ناحیه مقدسه گرفته و مطرح کرده است و با این فراز شروع می شود: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِمَعَانِي جَمِيعِ مَا يَدْعُوكَ بِهِ وُلاَةُ أَمْرِكَ...خدایا من تو را می خوانم به همه آنچه که والیان امر تو به واسطه آن تو را می خوانند» این دعا در کتاب «مفاتیح الجنان» در بخش اعمال ماه رجب ذکر شده و در فرازی از آن می فرماید: «لَا فَرْقَ بَيْنَكَ وَ بَيْنَهَا إلَّا أَنَّهُمْ عِبَادُكَ وَ خَلْقُكَ؛ بارالها میان تو و میان محمد و آل محمد (ص) تفاوتی نیست مگر اینکه آنها بنده و مخلوق تو هستند.»

 این کارشناس مهدویت در توضیح و تبیین این فراز از دعای ویژه ی ماه رجب گفت: این فراز می تواند پاسخ شبهه های غلوکنندگان درباره ائمه علیه السلام باشد که به صراحت آنها را بنده و مخلوق خداوند معرفی می کند و می فرماید: «آنها بندگان و مخلوقات خدا هستند.»

 حجت الاسلام رمضانعلی زاده تاکید کرد: دومین دعای ویژه ای که در ماه رجب توصیه شده توقیعی است از«حسین بن روح نوبختی» (از نواب خاص امام زمان (عج) که ایرانی نیز بوده است) که در خلال این دعا توصیه شده است که در ماه رجب به دو مولود این ماه متوسل شویم. این دو نیز در کتاب مفاتیح الجنان و در همان بخش موجود است.

 وی در ادامه با اشاره به سومین دعا یا به عبارت درست زیارت ویژه رجب بیان کرد: دعای سوم که در اصل یک زیارت نامه عام است نیز از طریق «حسین بن روح نوبختی» نقل شده است که با آن می توان همه ائمه علیه السلام  را زیارت کرد و در حرم همه امامان (ع) قابلیت قرائت دارد. این زیارت نامه دارای مضامین و محتوای بلندی است.

 حجت الاسلام رمضانعلی زاده در بخش دیگری از سخنان خود به مناسبت های مختلف ماه رجب و نحوه ی بهره مندی از آنها برای ارتباط با امام زمان (عج) و مباحث مهدوی اشاره و ابراز کرد: در رابطه با مناسبت های ماه رجب باید توجه داشته باشیم که ماه رجب با ولادت امام باقر علیه السلام  آغاز شد. «باقرالعلوم» به معنای شکافنده علوم انبیاء و مرسلین است. اگر امام باقر علیه السلام شکافنده علوم هستند، امام مهدی (عج) نیز آورنده علوم هستند. چرا که بر اساس روایات علم 27 حرف است که از اول خلقت تا زمان ظهور تنها دو حرف آن کشف می شود و 25 حرف باقیمانده در زمان ظهور و با آمدن امام (عج)‌ کشف خواهد شد.

 وی یادآور شد: روز سوم رجب نیز مصادف بود با شهادت امام هادی علیه السلام که ایشان در رابطه با مباحث مهدوی فرمایشی دارند مبنی بر این که «اگر علمای ربانی در زمان غیبت مهدی عجل الله تعالی فرجه نبودند و مردم را از شک و شبهه های دشمنان نسبت به دین آگاه نمی کردند، همگان مرتد می شدند.» روز نهم رجب خجسته سالروز ولادت امام جواد علیه السلام است، موضوع امامت امام جواد (ع) در سن خردسالی خود بسترساز پذیرش امامت یک کودک در مذهب تشیع است. تا زمان امام جواد علیه السلام چنین چیزی سابقه نداشته است و امامت آن حضرت و همچنین امام هادی علیهما السلام در سن خردسالی، شرایط را به گونه ای رقم زد که پذیرش امامت حضرت مهدی علیه السلام در پنج سالگی برای شیعیان دشوار نباشد.

 حجت الاسلام رمضانعلی زاده در ادامه با اشاره به روز نیمه رجب و سالروز شهادت حضرت زینب کبری سلام الله علیها تصریح کرد: شان و مقام این بانوی مجلله ی مکرمه تا حدی است که حضرت حجت علیه السلام به سید بن طاووس فرمودند: «سلام ما را به شیعیان برسان و بگو که برای تعجیل در امر فرج، عمه ام زینب سلام الله علیها را واسطه قرار دهند.»

 وی در همین رابطه گفت: اگر در نیمه رجب «اعمال ام داود» انجام می شود باید گفت «ام داود» این امت حضرت زینب سلام الله علیها است. «ام داود» نام زنی است که فرزندش در بغداد در بند و زندان بود و او برای آزادی پسرش از محضر امام صادق علیه السلام درخواست دعایی کرد و امام (ع)‌ اعمال ویژه ای را به او آموختند که پس از انجام آن فرزندش آزاد شد. اما ما می بینیم که حضرت زینب سلام الله علیها حتی دو فرزند خویش را در راه امام زمانش حضرت اباعبدالله علیه السلام تقدیم می کند.

 این کارشناس مرکز تخصصی مهدویت با اشاره به 27 رجب و بعثت پیامبر اعظم صل الله علیه وآله خاطرنشان کرد: از مناسبت های بزرگ ماه رجب، مسئله مبعث نبی مکرم اسلام (ص) است. این رویداد ارتباط وسیع و وثیقی با موضوع مهدویت دارد. نخست ارتباط آن مسئله شباهت های محمد آخر(خاتم الاوصیا) با محمد اول (خاتم الانبیاء) است. همچنان که پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) برای تکمیل و تتمیم مکارم اخلاق مبعوث شدند، امام باقر علیه السلام می فرمایند که: «مهدی ماعجل الله تعالی فرجه نیز برای تکمیل اخلاق می آید.»

 وی در پایان یادآور شد: رسول گرامی اسلام (ص)‌ با شرک و بت پرستی مبارزه کرد و حضرت حجت (عج) نیز با شرک و بت پرستی مبارزه می کنند. با این تفاوت که بت های زمان پیامبر (ص) از سنگ و چوب بود و بت های زمان امام مهدی علیه السلام سخت تر از آن هستند. چرا که شامل افکار انحرافی و قرائت های مختلف و برداشت ها و تفسیر به رأی ها از قرآن است و بسیاری از مسلمین با استناد به همین برداشت های شخصی خود از قرآن و تفسیر به رأی از آیات کتاب الهی، به مقابله با امام زمان علیه السلام برمی خیزند.

مشرق

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری میزان ، خداوند متعال خود را در قرآن کریم با صفات زیادی به بندگان خویش معرفی فرموده است؛ صفاتی که هر کدام جلوه ای از جمال و جلال الهی را به نمایش میگذارد. صفت رحمت یکی از این صفات است که در بیش از 500 آیه از آن سخن به میان آمده است.
 
ابتدا سزاوار است تعریفی اجمالی از معنای رحمت ارائه دهیم. رحمت، نوعی رقت و حالت قلبی است که احسان و نیکی به شخص مورد دلسوزی را در پی داشته باشد. البته در تعبیرات قرآنی گاهی به دلسوزی بدون احسان رحمت گفته میشود؛ همانگونه که برخی اوقات احسان بدون حالت قلبی را نیز رحمت مینامند.
در قرآن کریم هر جا که رحمت خداوند متعال به بندگانش مطرح میشود، منظور احسان و تفضل و نیکی بدون حالت تأثر قلبی است؛ چرا که ذات مقدس او منزه از تأثرات قلبی و رقت دل و ... است. (مفردات راغب اصفهانی، ذیل واژه رحم)
اینک در کنار مائده آسمانی قرآن مینشینیم و با استفاده از آیات نورانی، با این صفت الهی بیشتر آشنا میشویم:
حقیقتاً هیچ کسی نمیتواند مانع نزول رحمت الهی بر انسان شود و اگر خداوند رحمتی را از شخصی دریغ دارد، هیچ کس نمیتواند آن رحمت را بر وی فرود آورد
1 تعداد تکرار
 
واژه "الرحمن" در سراسر قرآن کریم 157 مرتبه، و واژگان الرحیم و رحیم و رحیما جمعاً 166 مرتبه تکرار شده اند. در مواردی که در قرآن کریم این کلمات آمده، به عنوان صفت الهی است، مگر در یک مورد در آیه 128 سوره توبه که کلمه رحیم در وصف پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) آمده است.
در 4 مورد از خداوند طلب رحمت شده که سه مورد آن از طرف پیامبران و دیگری از سوی بندگان خالص الهی است. که عبارتند از: بقره/286، اعراف/151 و 155، مؤمنون/109.
در 4 جا هم خداوند متصف به «ارحم الراحمین»؛ اعراف/151، یوسف/64، یوسف/92 و انبیاء/83 و در یک مورد «خیر الراحمین» گردیده مؤمنون/118.
2 رحمت الهی در برخی آیات
 
پروردگار شما بخشنده و دارای رحمت است «وَرَبُّکَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ» کهف/58.
خداوند رحمت را بر خویش واجب فرموده است «کَتَبَ رَبُّکُمْ عَلَی نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ» انعام/12 و 52.
رحمت الهی واسع است و شامل هر چیزی میشود «وَرَحمَتِی وَسِعَت کُلَّ شَیء» اعراف/156.
رحمت خدا به نیکوکاران نزدیک است «إِنَّ رَحْمَتَ اللَّهِ قَرِیبٌ مِنَ الْمُحْسِنِینَ» اعراف/56.
ای کسانی که به خود ظلم کرده اید! هرگز از رحمت خدا ناامید نشوید «قُلْ یا عِبَادِی الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلَی أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ» زمر/53.
از رحمت مایوس نمیشوند، مگر گمراهان «وَمَنْ یقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ» حجر/56.
حقیقتاً هیچ کسی نمیتواند مانع نزول رحمت الهی بر انسان شود و اگر خداوند رحمتی را از شخصی دریغ دارد، هیچ کس نمیتواند آن رحمت را بر وی فرود آورد «مَایفْتَحِاللَّهُ لِلنَّاسِ مِنْ رَحْمَةٍ فَلا مُمْسِکَ لَهَا وَمَایمْسِکْ فَلا مُرْسِلَ لَهُ مِنْ بَعْدِهِ» فاطر/2.
3 رحمت در میان مؤمنان
 
از خصوصیات اصحاب الیمین، سفارش به رحمت به یکدیگر است ... وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیمَنَةِ« بلد/17 18.
مؤمنان با دشمنان سخت و محکم، ولی با یکدیگر با رحمت برخورد میکنند «وَالَّذِینَ مَعَهُ أَشِدَّاءُ عَلَیالْکُفَّارِ رُحَمَاءُ بَینَهُمْ» فتح/29.
از سر مهربانی، بال فروتنی بر آنان (پدر و مادر) بگستر «وَاخْفِضْ لَهُمَا جَنَاحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ» اسراء/24.
دعا برای مورد رحمت قرار گرفتن پدر و مادر از وظایف فرزندان است؛ چرا که در کودکی او را تربیت کرده اند «... وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُمَا کَمَا رَبَّیانِی صَغِیراً» اسراء/24.
فراگیرترین آیه قرآن از جهت رحمت الهی به بندگان کدام است؟
 
بر اساس برخی از روایات؛ فراگیرترین و گسترده ترین آیه از جهت امید و رحمت قرآن، این آیه مبارکه است: «...یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللهِ إِنَّ اللهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ»؛ (زمر، 53) بگو: اى بندگان من که بر خود اسراف و ستم کرده اید! از رحمت خداوند نومید نشوید که خدا همه گناهان را می آمرزد؛ زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.
دقت در تعبیرات فوق نشان می دهد که این آیه از امیدبخش ترین آیات قرآن مجید نسبت به همه گنهکاران است، شمول و گستردگى آن به حدى است که در روایات از آن تعبیر به «أوسَعُ الآیات » شده است:
این آیه از امیدبخش ترین آیات قرآن مجید نسبت به همه گنهکاران است، شمول و گستردگى آن به حدى است که در روایات از آن تعبیر به «أوسَعُ الآیات » شده است.
 
1 پیامبر خدا (صلی الله علیه و اله) فرمود: «دوست ندارم که دنیا و آنچه در آن است، به ازاىِ این آیه از آنِ من باشد: یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ...». مردى گفت: اى پیامبر خدا! پس کسى که شرک ورزیده است [آیا این آیه، شامل حال او هم می شود]؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله) سکوت کرد و سپس سه بار فرمود: بجز کسى که شرک ورزیده است». (أبوبکر بیهقی، أحمد بن حسین، شعب الایمان، ج 9، ص 340 ٓ 341)
2 امام على (علیه السلام) فرمود: «در قرآن، آیه اى فراگیرتر از "یا عِبادِیَ الَّذِینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ..." وجود ندارد». (طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 8، ص 784)
3 گفته شد: این آیه، درباره وحشى، قاتل حمزه، نازل شد، آنگاه که خواست اسلام آورد؛ امّا ترسید که توبه اش پذیرفته نشود و چون این آیه نازل شد، اسلام آورد. به پیامبر (صلی الله علیه و آله) گفته شد: اى پیامبر خدا! این آیه اختصاص به او دارد یا شامل حالِ همه مسلمانان می شود؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «شامل همه مسلمانان می شود». (طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج 8، ص 785)
دلیل وسعت و فراگیر بودن این آیه شریفه نیز روشن است؛ زیرا:
 
1 تعبیر به «یا عبادى» (اى بندگان من!) آغازگر لطفى است از ناحیه پروردگار.
2 تعبیر به «اسراف» به جاى «ظلم و گناه و جنایت» نیز لطف دیگرى است.
3 تعبیر به «عَلى أَنْفُسِهِمْ» که نشان می دهد گناهان آدمى همه به خود او باز می گردد، نشانه دیگرى از محبت پروردگار است، همان گونه که یک پدر دلسوز به فرزند خویش می گوید «این همه بر خود ستم مکن!»
4 تعبیر به «لا تقنطوا» (مأیوس نشوید) با توجه به این که «قنوط» در اصل به معناى مأیوس شدن از خیر است (راغب اصفهانی، حسین بن محمد، مفردات الفاظ القرآن ، ص 685) به تنهایى دلیل بر این است که گنهکاران نباید از «لطف الهى» ناامید گردند.
5 تعبیر «مِنْ رَحْمَةِ اللهِ» بعد از جمله «لا تقنطوا» تأکید بیشترى بر این خیر و محبت می باشد.
6 هنگامى که به جمله «إِنَّ اللهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ» می رسیم که با حرف تأکید آغاز شده و کلمه «الذنوب» (جمع با الف و لام) همه گناهان را بدون استثنا در بر می گیرد سخن اوج می گیرد و دریاى رحمت مواج می شود.
7 هنگامى که «جمیعا» به عنوان تأکید دیگرى بر آن افزوده می شود، امیدوارى به آخرین مرحله می رسد.
8 و 9 توصیف خداوند به «غفور» و «رحیم» که دو وصف از اوصاف امید بخش پروردگار است، در پایان آیه جایى براى کمترین یأس و نومیدى باقى نمی گذارد. (تفسیر نمونه، ج 19، ص 499 ٓ 500)
به همین دلیل آیه فوق؛ گسترده ترین و فراگیرترین آیات قرآن است که شمول آن هر گونه گناه را در بر می گیرد، و نیز به همین دلیل از امیدبخش ترین آیات قرآن مجید محسوب می شود. و جلوه گری عمل به این آیه شریفه در توبه واقعی انسان است.
حدیثی زیبا برای حسن ختام: طمع ابلیس به رحمت خدا
 
امام صادق علیه السلام در این باره فرمود: إذا کانَ یَوْمُ الْقِیامَةِ نَشَرَ اللّهُ تَبارَک وَتَعالى رَحْمَتَهُ حَتّى یَطْمَعَ إبْلیسُ فى رَحْمَتِهِ. (بحار الأنوار: 7/ 287، باب 14، حدیث 1؛ الأمالى، شیخ صدوق: 205، حدیث 2)
به هنگامى که خداوند تبارک و تعالى در روز قیامت رحمتش را بگستراند، گستردگى رحمت به صورتى است که ابلیس در رحمت رحیمیّه حضرت او به طمع افتد.

انتهای پیام/